‘American in York’

“I’m an Englishman in New York” zingt Sting in het gelijknamige nummer. Ik ben meer “an American in York” weet ik sinds deze week. Ik had al wel vaker gehoord dat Nederlanders praten als een Amerikaan en unfortunately, ik dus ook. Toen ik zaterdag in gesprek raakte met een Engelsman zei ie vol overtuiging “en jij komt zeker uit Amerika”, en hij kon het toch maar niet geloven dat het niet zo was. Toen me twee dagen later, op de verjaardag van “the German guy” voor de tweede keer gevraagd werd of ik uit Amerika kwam (dat was dan wel door een Duitser, maar toch) werd het me toch wel duidelijk ik de illusie dat ik met een mooi aristocratisch Engels accent zou terugkeren naar Nederland, moest laten varen.. Gelukkig kreeg ik van het Duitse meisje wel meteen een tip dat ik op youtube hele mooie “pronunciation exercises” kan vinden, dat moet ik misschien toch maar eens doen als ik mensen wil laten geloven dat ik 10 weken in Engeland heb doorgebracht.

Ondanks het feit dat ik praat als een Amerikaan, gaat alles hier nog hartstikke goed. Het einde zit er toch wel stilletjes aan te komen (het is nog maar 3,5 week). Heb enerzijds enorm veel zin om naar huis te komen, anderzijds ga ik het leventje hier wel missen. Ik doe hier zoveel leuke en speciale dingen….zoals bijvoorbeeld de trip naar Whitby.

Whitby is een geweldig mooi pittoresk havenstadje waar, volgens de legende, dracula England binnengedrongen is. Daarna beklom hij de 100 trappen naar de oude kerk de en begraafplaats. En dat hebben wij dus ook gedaan, en nog veel meer.
Whitby ligt een stukje hoger dan de zeespiegel waardoor je een geweldig uitzicht hebt over het stadje en de zee. We hebben met onze voeten in het ijskoude (en dan ook echt ijskoude) water gestaan, want de zee zien zonder erin gestaan te hebben vind ik maar niks. Verder hebben we lekker rondgelopen, de ruïne van de oude kerk en de begraafplaats gezien. Wat eerlijk gezegd best wel ‘spooky’ was. Op een of andere manier hing er toch een klein beetje een mysterieus sfeertje in Whitby...waarschijnlijk dankzij de grijnsgekleurde lucht die bijna niet te onderscheiden was van de kleur van de zee. Een beetje eng, maar wel heel indrukwekkend! Daarnaast voelde het ook een beetje als ‘het einde van de wereld’, omdat het stadje maar via één enkele spoorlijn te bereiken is. De spoorlijn eindigde in Whitby…the end. Overigens was de 2,5 uur durende reis naar Whitby het al waard om er een kijkje te nemen. Vooral de laatste 1,5 uur waren geweldig omdat we de meest geweldige landschappen te zien kregen, die alleen maar nog mooier leken omdat ze zon die morgen scheen. Kortom, een super ervaring!

Vorige week dinsdag hebben we met onze verdieping een klein feestje gegeven, ofwel iedereen zijn eigen drank en eten mee en lol hebben. En ‘t was geslaagd:). Woensdag heb ik lekker uitgeslapen, en na een gratis koffie bij de Internationale Studievereniging heb ik mijn dag doorgebracht met studeren over celebraties en criminaliteit (Is het onmogelijk om Paris Hilton in een normale gevangenis stoppen als ze weer eens met te veel alcohol achter het stuur heeft gezeten?…en was de O.J. Sipmson rechtzaak een zaak over moord of over rassendiscriminatie?). ’S avond was er een Erasmusactiviteit, namelijk een film-en game night. Ze hebben ons een film laten zien over een jongen die op Erasmus gaat in Barcelona. Erg herkenbaar, en daardoor erg grappig!
Vrijdag was het tijd om eens goed te gaan stappen, en dat was gelukt! Heerlijk dansen in Vodka Revolution.
Het plan was om de zaterdag erna, Manchester te verkennen…helaas (of misschien ook niet) werd uitslapen onze prioriteit en dus hebben we dat maar gedaan. De zaterdag werd er een van lang slapen en studeren. Ben momenteel bezig met literatuuronderzoek voor mijn paper voor mijn Health & Illness course, over de medicalisatie van het ‘alledaagse leven’ en de invloed van de farmaceutische industrie hierop. Het sluit enigszins aan op de dingen die ik in Maastricht bestudeerd heb voor mijn laatste essay, dus ‘zit’ er helemaal in. Damn interesting!

Omdat het hele weekend toch niks meer zou worden qua interessante dingen doen zijn we zaterdag ook maar gaan stappen. Wat uiteindelijk zo goed als mislukte omdat alle clubs op zaterdag vrij duur zijn (en niemand wilde betalen), we aan het wachten waren op een andere groep die we uiteindelijk weer kwijt raakte, de helft besloot naar huis te gaan…Dus eindigde we om 1.30 thuis op de bank (nouja, op bed, want we hebben geen bank) en hebben we een goeie Italiaanse film, genaamd Il Posto, gekeken.

Zondag hebben we met Erasmus in een pub/restaurant geluncht. Ik denk dat het, het beste echte Engelse eten is wat ik tot nu heb gehad, maar ik blijf erbij dat Engels eten in zijn algemeen gewoon niet zo goed is. A pity…
’S avonds hebben was het Open Mic in de bar van ons college, en aangezien Emiel een vriend op bezoek had die ook nog eens goed kan zingen (en Emiel een goede gitarist is) moest er natuurlijk meegedaan worden. Uiteindelijk besloten Ivo en Emiel op mijn verzoek, zonder geoefend te hebben, ook nog maar even Guus Meeuwis te doen…wat erop neer kwam dat ik (ja je leest het goed) ook achter de microfoon kwam te zitten om mee te zingen (gelukkig was het niet heel druk, haha). Best grappig, als al die Engelsen die meeklappen met “Het is een Nacht”, klap, klapklap, klap, klapklap, klap, klapklap…

Afgelopen maandag was ons huisgenootje Jochen jarig en dat hebben we gevierd. Lekkere hapjes, flesje wijn, kaarten en leuk gezelschap…erg gezellig! Wij hebben ‘m een (oerlelijke) boxer met “german guy” erop cadeau gedaan, omdat hij de enige echte german guy is;).

Dat was het weer…morgen staat een geweldig USA-style thanksgiving dinner op ons te wachten. Dat wordt smullen dus!! Conclusie: soms zijn Amerikanen toch best leuk!
Komend weekend zal ik (met de Erasmussociety) doorbrengen in Edinburgh en daar kijk ik echt enorm naar uit! Veel zien, veel beleven en weinig slaap denk ik zo…heb er zin in!

Tot over…eigenlijk alweer heel snel…als ik jullie weer zie…Heb er (ook) zin in!

Liefs